Malarstwo Magdaleny Kobiereckiej

Szkło znane jest w tradycji malarskiej od wieków. Stanowi nośnik obrazów, jest symbolicznym portalem zapraszającym do świata czystej abstrakcji, powstającej w oderwaniu od jakichkolwiek znaczeń i w odrzuceniu każdej przedmiotowości.

Obrazy powstają z nierzeczywistych form, które budowane są w rytmiczne konfiguracje. Ich celem jest zdefiniowanie czystej energii. Tak jak szkło jest substancją niemającą uporządkowanej, powtarzalnej budowy, tak obrazy Magdaleny Kobiereckiej powstają, jako jednorazowe zdarzenia artystyczne poprzez swobodne „stawanie się“ czystych form wykreowanych rysunkiem, barwą i światłem.

Niektóre jej prace są bardziej dynamiczne i spontaniczne, inne mają łagodny, drgający lub wirujący ruch elementów. Powstają też układy zdecydowanie statyczne, złożone z zawieszonych w przestrzeni pierwiastków, wchodzących ze sobą w bardziej uporządkowane relacje. Są jak uczucia człowieka – podobnie powstają i są równie różnorodne.

Ostateczny efekt malarka osiąga za pomocą niewielkiej ilości, miejscowo przenikających się, laserunkowych kolorów. Jej nadrzędnym celem artystycznych poszukiwań, jest wydobywająca się z wnętrza świetlistość, która nadaje ładunek energetyczny, ale i harmonijny klimat współgrania wszystkich form wyrazu.

Stworzenie tak pojmowanego obrazu umożliwia wypracowana przez autorkę prac własna technika nakładania na szkło kilku warstw farby wybieranych na podobieństwo sgraffita w trakcie wysychania. W tym aspekcie, jest to jednocześnie zdarzenie malarskie (nakładanie) i rzeźbiarskie (wybieranie). W zamyśle powstaje jedynie koncepcja obrazu, sam proces twórczy przebiega już w trakcie samego wykonania, nie zostawiając przy tym, żadnego marginesu na błąd i nie dając możliwości korekty, jak w tradycyjnych technikach malarskich. Technika ta pozwala tworzyć obrazy unikatowe i niepowtarzalne.